Himmelwärts

Proszę Cię o Krzyże!

(tłu. Ks. K. Krzyżanowski)
³⁹³Proszę Cię, niebios Ojcze, o krzyże cierpienia,
- Któreś mi przygotował na drodze zbawienia…
³⁹⁴Obym nigdy za własnym nie chodził już zdaniem,
- Lecz we wszystkim wypełniała Twoją wolę, Panie!
Kiedy Oblubieńcowi stanę się podobny
szczęśliwy będę wtedy i w łaski zasobny.
³⁹⁵Wszystko, co zechcesz Ojcze, możesz zesłać na mnie.
– Ślij, a ja niech się tylko „ja” we mnie przełamie,
By odtąd Chrystus we mnie działał, żył jedynie;
- Ja w Nim, przynosząc Tobie radość w każdym czynie.
³⁹⁶Wiem dobrze, że nie ześlesz mi krzyża żadnego
– Bez łaski Twojej świętej do dźwigania jego.
Mój Oblubieniec wesprze słabe siły moje,
A Matka czuwać będzie, tak dźwigniemy w troje.
³⁹⁷A jeśli zechcesz chronić mnie przed krzyżem,
- Przed Twoją z nieba zawsze się uniżę,
I wtedy Cię poproszę: „Oddal te cierpienia,
- Tyś bowiem dla mnie gwiazdą życia i zbawienia!”
³⁹⁸Przy sterze życia mego dotąd ja sam stałem,
- Żeś Ty był Panem jego nieraz zapomniałem;
Choć niekiedym do Ciebie zwracał się w niedoli
– To na to, bym wiódł żywot – według mojej woli.
³⁹⁹O daj mi Ojcze, przeżyć przemiany godzinę,
- Abym w Chrystusie wszystkim oznajmił nowinę:
„Ster świata, życia zrządzeń jest w ręku Boga,
- Chociaż cel ich zakryty, niepojęta droga!”
⁴⁰⁰Ślepo się więc przez Ciebie Ojcze, wieść pozwolę,
- Bylebym tylko wiernie pełnił Twoją wolę!
Pójdę z Tobą wśród mroków, podążę i nocą
Twa miłość bowiem czuwa, ona mi pomocą!
Amen.

Rozważanie

⁴⁰¹Kto przez Inscriptio swą wolną wolę
uwolni od twardej skorupy egoizmu,
stając ponad rzeczami tego świata,
zostanie zwycięzcą na polu walki.
⁴⁰²Radośnie śpiewa z Oblubienicą z „Pieśni nad pieśniami”
żyjącą szczęśliwie w kuźni miłości:
„gdy mój miły otwiera swe usta,
jak wosk przy ogniu topnieje moja dusza”.
⁴⁰³Nie zna już więcej własnych zachowań
pozwala się formować przez Oblubieńca,
jak miękki wosk przyjmuje tę formę,
jaka wyznaczył jej mądry formierz.
⁴⁰⁴To Bóg odwiecznej miłości jest Formiarzem:
Jest Pasterzem, z wielką troską na pustyni
poszukującym zagubionej owieczki,
by ją na powrót wprowadzić za ogrodzenie.
⁴⁰⁵Jest Matką, która nigdy, nawet w burzliwych czasach,
nie zapomni dziecka, które nosiła;
Jest kwoką, swymi skrzydłami ochraniającą
kurczęta, przed zbliżającym się wrogiem;
⁴⁰⁶Jest Królem, który swą potężną tarczą
– także na najstraszniejszych polach walk –
otacza nas taką pełnią mądrości i miłości,
że żadna chmurka nie zmąci nam pokoju.
⁴⁰⁷Jest orłem, który na swym mocnym grzbiecie,
ku słońcu niesie swe małe i słabe pisklątka;
Jest Ojcem, który dla marnotrawnego syna
przygotowuje ucztę na synowskim tronie.
⁴⁰⁸Na Jego życzenie, pragnę Jego Oblubienica odrzucić
i przeciwstawić się ze wszystkich sił wszystkiemu,
co im przeszkadza zjednoczyć się w miłości,
choćby to było jej własne ciało i krew.
⁴⁰⁹„Nikt, kto przychodzi do mnie, a nie ma w nienawiści
ojca i matki, żony i dzieci, siostry i brata.
Kto nie oddaje mi własnego życia,
nie może być nigdy mym prawdziwym uczniem.
⁴¹⁰Kto swego ciężkiego krzyża nie nosi z dziękczynieniem
nie może nigdy ośmielać się mówić,
że jest mym wiernym uczniem,
ten nie ma prawa nazywać się „chrześcijaninem”.
⁴¹¹Pana, który za nas oddał wszystko
nie zadowala życie połowiczne;
On pragnie pełni serca i przekonania,
a nie bladego blasku połowicznej ofiary.
⁴¹²Nic nas nie powinno od Niego haniebnie oddzielać,
jeśli takie Jego ,życzenie niech nie znam ciała i krwi,
uwolnię się od nich, kiedy i jak On zechce, wtedy nawet,
gdy moje uczucia będą się przeciw temu buntować.
⁴¹³Ważne, by odnaleźć skarb ukryty w roli,
Boga miłości na wyżynach życia.
Dla Niego wszystko, cokolwiek posiadamy,
prochem jest tylko przelatującym przez palce.
⁴¹⁴On jest drogocenną perłą;
wobec Niego znikają wszelkie wspaniałości.
Kto naprawdę poznał Go i odnalazł,
z radością wszystko za to odda.
⁴¹⁵Kto dla Niego oddaje całe swe życie,
prawdziwie doświadcza szczęścia i błogosławieństwa;
kto jeszcze coś dla siebie zatrzymuje,
temu się nigdzie nie wiedzie.
⁴¹⁶Bóg, który chce dać wszystko za wszystko,
oczekuje, że będę żyć w Inscriptio;
niech nie trwożą mnie moce tego świata,
lecz byt mój i zmysły powinienem Mu oddać.
⁴¹⁷Jemu dobrowolnie, w każdej sytuacji,
daję czek in blanco, źródło mego szczęścia;
cokolwiek On zechce dopuścić lub zarządzić,
jest dla mnie dobre – mówi światło wiary.
⁴¹⁸Ileż to razy tego doświadczyłem
w ciągu mego długiego życia,
od czasu gdy w dzieciństwie Mu zawierzyłem,
także kiedy trzeba było stawić czoła nawałnicom.
⁴¹⁹Kto będąc Oblubieńcem ma oparcie w Ojcu
i swym życiem głosi Inscriptio,
ten promieniuje wielkim spokojem
także wtedy, gdy nad domem szaleją burze.
⁴²⁰Można go porównać do wysokiej góry,
u której podnóża wieją silne wiatry,
szczyt jej lśni jednak odwieczną ciszą,
z której płynie bezustannie błogosławiony pokój.
⁴²¹Jego wiara we wszystkim dostrzega Boga,
w jego uszach wyraźnie brzmi głos Ojca,
dziecięce serce zawsze jest gotowe,
by się Mu oddać całą duszą.
⁴²²Nawet kiedy Ojciec dopuszcza cierpienie:
dziecko umie przyjąć je z miłością.
Całuje dłoń, trzymającą wszystkie nici życia,
na modlitwie pozostaje w łączności z Ojcem.
⁴²³Nie postępuje jak pies, który z wściekłością
gryzie kamień wyprowadzający go z równowagi,
za każdym kamieniem dostrzega rękę Ojca,
serdecznie zapraszają go do ojczyzny niebieskiej.
⁴²⁴Także Hiob przy końcu swych cierpień powiedział:
„Pan dał mi dobro, i zabrał je Pan”,
a nie: Pan dał mi dobro,
a szatan odebrał mi boże dary.